من پسری هستم از جنس احساس! گاهی که دلم میگیرد،تراوشات این ذهن بیمارم

را می پاشم روی سفیدی برگهای کاغذ،گاه ازافساد جسمهای بزرگ حرف میزنم

وگاهی ازانعکاس روح های کوچک،گاه پسرک فقیری را نقش میزنم که بوسه

به دامان ملکه زیبایی برده و گاهی دست عشق را روی شانه های

دخترک گل فروش نقاشی میکنم!گاه ازازدحام درد در دل «گذشته ها» از

«حال» میروم،گاهی مینویسم از انها که هَوَس شان را نقطه می گذارند

و هوش میخوانند!...گاهی که مینویسم انتظار را

انتهای زار می دانم و ناله سر میدهم...

میدانم...میدانم که نویسنده خوبی نیستم چرا که ذهنم بیمار است و

افکارم مغشوش...اما من مینویسم!

...مینویسم چرا که می هراسم از انجماد تاریخ،از خلاء

زمان،میترسم از سکون...من مینویسم...مینویسم تا جریان داشته باشم...